Στατιστικές δείχνουν ότι το 15% ως 30% των ατόμων που πάσχουν από αλλεργίες, έχουν ευαισθησία σε κάποιο κατοικίδιο και συχνότερα σε σκύλο και γάτα
Η ζωή με τα κατοικίδια ζώα προσφέρει χαρά, παιχνίδια, συντροφιά και προστασία. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί θεαματικά οι οικογένειες που έχουν στο σπίτι τους κάποιο ζώο και συνηθέστερα σκύλο ή γάτα.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι τα άτομα που ζουν με κατοικίδια, μπορεί να εκδηλώσουν συμπτώματα αλλεργίας μετά από κάποιο διάστημα συμβίωσης με αυτά. Μάλιστα, οι στατιστικές δείχνουν ότι το 15% ως 30% των ατόμων που πάσχουν από αλλεργίες, έχουν ευαισθησία σε κάποιο κατοικίδιο και συχνότερα σε σκύλο και γάτα, ενώ ένα στα επτά παιδιά στις ηλικίες μεταξύ 6 και 19 έχει αλλεργία στη γάτα.
Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει όμως ότι τα παιδιά που γεννιούνται και εκτίθενται τον πρώτο χρόνο της ζωής τους σε περιβάλλον που υπάρχει γάτα ή σκύλος έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν αλλεργία σε σχέση με παιδιά που δεν είχαν σκύλο ή γάτα στο πρώτο έτος της ζωής τους.
Πώς όμως θα καταλάβετε ότι έχετε αλλεργία σε κάποιο κατοικίδιο και πώς μπορείτε να το αντιμετωπίσετε χωρίς να απομονωθείτε από όλους τους φίλους σας που έχουν στο σπίτι τους κάποιο σκύλο ή γάτα;
Σύμφωνα με τον Ειδικό Αλλεργιολόγο κ. Ιωάννη Παρασκευόπουλο, Δ/ντη του Αλλεργιολογικού Τμήματος του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών, τα συνηθέστερα συμπτώματα είναι καταρροή, η φαγούρα στα μάτια και στη μύτη, τα φταρνίσματα και το μπούκωμα. Σε πιο έντονη ευαισθησία μπορεί να εκδηλωθούν και συμπτώματα άσθματος με δύσπνοια και βήχα, τα οποία μάλιστα μπορεί να είναι πολύ έντονα και πολύ γρήγορα, μέσα σε 15 ως 30 λεπτά. Τέλος, μετά από την επαφή με το ζώο, μπορεί να εμφανιστούν στο δέρμα εξανθήματα με έντονη φαγούρα, που όμως συνήθως υποχωρούν μετά από λίγες ώρες. Τα συμπτώματα μπορεί να εκδηλωθούν ακόμα και χωρίς τη φυσική παρουσία του ζώου, σε σπίτι που υπάρχει ή υπήρχε ζώο και συνήθως γάτα, λόγω της παραμονής του ένοχου αλλεργιογόνου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό μπορεί να συμβεί γιατί υπάρχει ευαισθησία σε κάποια πρωτεΐνη, γνωστή ως αλλεργιογόνο που, στη γάτα υπάρχει κυρίως στο σάλιο της και λέγεται “Fel d 1”, ενώ στο σκύλο υπάρχει κυρίως στο σάλιο και λέγεται “Can f 1”, αλλά και στο επιθήλιο (Can f 2, Can f 3) και σε σωματικά υγρά και στα ούρα (Can f 5). Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι δεν υπάρχει αλλεργία στο τρίχωμα του σκύλου, αλλά στο σάλιο του και στα ούρα του. Επειδή μάλιστα οι σκύλοι μένουν συνήθως εκτός σπιτιού, αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε συνδυασμό με το είδος του αλλεργιογόνου, να προκαλούν λιγότερο συχνά αλλεργίες από ότι οι γάτες.
Στη γάτα τα πράγματα διαφέρουν, λόγω της εντατικής ενασχόλησης της με την ατομική της καθαριότητα. Επειδή λοιπόν η γάτα ‘’γλείφεται’’ συνέχεια, μεταφέρει τα αλλεργιογόνα στο τρίχωμα της. Μόλις το σάλιο στεγνώσει σχηματίζεται ένα στρώμα πολύ λεπτής πούδρας μέσω της οποίας τα αλλεργιογόνα διασπείρονται στο περιβάλλον, ιδιαίτερα όταν η γάτα ‘’γουργουρίζει” λόγω των κραδασμών του σώματός της. Τα αλλεργιογόνα της γάτας πρακτικά στερούνται βάρους, με αποτέλεσμα να μπορούν να αιωρούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα (ώρες). Γι’ αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ασθενής εμφανίζει συμπτώματα από τη μύτη, τα μάτια ή τους πνεύμονες σχεδόν αμέσως μόλις εισέλθει σε δωμάτιο σπιτιού στο οποίο κατοικεί γάτα. Ακόμα, τα αλλεργιογόνα της γάτας έχουν την ιδιότητα να επικάθονται στους τοίχους μέσω ηλεκτροστατικών δυνάμεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα συμπτώματα του αλλεργικού ασθενή να εξακολουθούν για χρονικό διάστημα ,μέχρι και έξι μήνες αφού φύγει η γάτα από το σπίτι, προκαλώντας την απορία του ασθενή, ο οποίος περιμένει να σταματήσει να έχει συμπτώματα αμέσως μετά την απομάκρυνση του ζώου. Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν περισσότερο ή λιγότερο αλλεργιογόνες ράτσες τόσο σε σκύλους όσο και σε γάτες. Όμως, οι αρσενικές γάτες και ιδιαίτερα οι μη στειρωμένες παράγουν πολύ περισσότερο αλλεργιογόνο στο σάλιο τους, λόγω της αυξημένης τεστοστερόνης και άρα προκαλούν και πιο έντονα συμπτώματα.
Η αντιμετώπιση γίνεται με τρεις τρόπους.
Ο πρώτος τρόπος περιλαμβάνει την αποφυγή, την πρόληψη και όλα τα πρακτικά μέτρα που μπορούν να ληφθούν για τη μείωση ή και εξάλειψη των συμπτωμάτων, συμβουλεύει ο κ. Παρασκευόπουλος. Αυτό σημαίνει όσο το δυνατό, μεγαλύτερος περιορισμός του ζώου σε συγκεκριμένους χώρους και τακτικό μπάνιο σε εβδομαδιαία βάση. Μην επιτρέπετε το ζώο να κοιμάται στο υπνοδωμάτιό σας. Είναι δύσκολο στην πράξη, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι τα στρώματα, παπλώματα, χαλιά, μοκέτες και κουβέρτες είναι ιδανικά για την συσσώρευση αλλεργιογόνων και θα πρέπει να καθαρίζονται τακτικότατα. Αν δεν έχετε ζώο και πρόκειται να επισκεφθείτε κάποιον που έχει ζώο, τότε πάρτε αντιϊσταμινικό χάπι μια ώρα πριν, μη χαϊδέψετε το ζώο ή αν το χαϊδέψετε, μη βάλετε τα χέρια σας στο πρόσωπό σας και πλύνετε τα χέρια και τα ρούχα σας με την πρώτη ευκαιρία για να εμποδίσετε την μεταφορά του αλλεργιογόνου.
Ο δεύτερος τρόπος είναι η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων με τη χρήση φαρμάκων, όπως ενδορινικά κορτιζονούχα φάρμακα σε μορφή spray, αντιϊσταμινικά χάπια, οφθαλμικές σταγόνες και εισπνεόμενα φάρμακα σε περίπτωση συμπτωμάτων άσθματος, με βάση τις οδηγίες που έχετε πάρει από τον αλλεργιολόγο σας.
Αν τέλος, δεν μπορείτε να αποφύγετε ή να αποχωριστείτε τη γάτα ή το σκύλο σας και παρόλα τα συμπτώματα, επιμένετε να συμβιώνετε με το αγαπημένο σας κατοικίδιο η λύση για σας είναι η θεραπεία απευαισθητοποίησης ή ανοσοθεραπεία. Η θεραπεία αυτή στοχεύει στο να σταματήσετε να είστε αλλεργικοί στο σκύλο ή στη γάτα και περιλαμβάνει τη χορήγηση των αλλεργιογόνων με τη μορφή εκχυλισμάτων είτε με τη μορφή ενέσεων υποδορίως (στον βραχίονα με μικρές ενέσεις), είτε με τη μορφή υπογλωσσίων σταγόνων. Η διάρκεια της θεραπείας είναι τρία ως πέντε χρόνια. Η απόφαση είναι δική σας μετά από τη διάγνωση και την ενημέρωση από τον αλλεργιολόγο σας. Πηγή: protothema.gr
Tα τελευταία χρόνια, ιδίως στα αστικά κέντρα έχει διαδοθεί η κυνοφιλία. Πολλοί άνθρωποι για διαφόρους λόγους συντηρούν σκύλο έξω ή και μέσα στην κατοικία τους. Επειδή ο σκύλος εκπέμπει ισχυρά αλλεργιογόνα στην ατμόσφαιρα της κατοικίας, ένα ποσοστό 20% περίπου των ατόμων που έρχονται σε στενή σχέση με το σκύλο αναπτύσσουν συμπτώματα από το ωτορινολαρυγγολογικό σύστημα. Τα άτομα με επίμονη ρινίτιδα, επίμονη δυσίατη ή καθ’ υποτροπήν ρινοκολπίτιδα (ιγμορίτιδα, μετωπιαία κολπίτιδα, ηθμοειδίτιδα, σφηνοειδίτιδα), επίμονη ή καθ’ υποτροπήν εκκριτική μέση ωτίτιδα, καθ΄υποτροπήν λαρυγγίτιδα, επίμονη ρινοεπιπεφυκίτιδα πρέπει να ερευνώνται μήπως αυτά τα συμπτώματα τους οφείλονται σε υπερευαισθησία τους προς τα αλλεργιογόνα του σκύλου. πηγή: gelis.gr
Κάνεις δίαιτα; Καρύδια: τα καρύδια περιέχουν τα περισσότερα αντιοξειδωτικά σε σχέση με άλλους ξηρούς καρπούς και μας βοηθούν να προλάβουμε την καρδιοπάθεια, τον καρκίνο, αλλά και την πρόωρη γήρανση. Επίσης, είναι εξαιρετική πηγή για αντιφλεγμονώδη λιπαρά Ωμέγα-3, και μια καλή εναλλακτική για να τα αποκτήσουμε, αν δεν τρώμε αρκετά ψάρια. Μικρό μυστικό για τις γυναίκες: Το μαγγάνιο που περιέχουν μπορεί να ελαττώσει τα συμπτώματα της περιόδου. 7 ολόκληρα καρύδια περιέχουν 185 θερμίδες.Φιστίκια:
Ο πλέον κατάλληλος ξηρός καρπός για αδυνάτισμα, με λιγότερες από τέσσερις θερμίδες το κάθε φιστίκι, φαίνεται να σχετίζεται ακόμα και με την πρόληψη του καρκίνου του πνεύμονα. Πέρα από τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, είναι πλούσια πηγή καλίου, αλλά και βιταμίνης Β6, που ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά προκαλεί και καλή διάθεση. Διαιτητικό tip: αν θέλετε να ρυθμίσετε ακόμα καλύτερα τις μερίδες σας, προτιμήστε τα φιστίκια με τσόφλι. Θα σας αναγκάσουν να τρώτε πιο αργά. 50 περίπου φιστίκια περιέχουν μόνο 160 θερμίδες.Αμύγδαλα:γεμάτα με φυτικές ίνες και βιταμίνη Ε, ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό, τα αμύγδαλα μπορούν να σας βοηθήσουν και όταν προσπαθείτε να χάσετε βάρος.
Σε μια μελέτη του International Journal of Obesity, ανακαλύφθηκε πως από δύο ομάδες παχύσαρκων ενηλίκων που προσπαθούσαν να αδυνατίσουν, οι συμμετέχοντες της ομάδας που συμπεριλάμβαναν αμύγδαλα στη δίαιτά τους, έχασαν περισσότερο βάρος. Άλλες έρευνες συνδέουν την κατανάλωση αμυγδάλων με μειωμένη χοληστερίνη, ακόμα και με ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος.23 αμύγδαλα περιέχουν 170 θερμίδες. Πηγή: διαδίκτυο
Ο καχύποπτος άνθρωπος είναι κατά βάση δύσπιστος απέναντι στα κίνητρα των άλλων τα οποία συστηματικά ερμηνεύει ως απειλητικά, κακόβουλα και κακεντρεχή. Ακόμη και όταν τα ερεθίσματα γύρω του είναι φαινομενικά ουδέτερα, καταλήγει εν τούτοις να τα διαστρεβλώνει προκειμένου να επιβεβαιώσει το κακό σενάριο και να ενισχύσει της αρνητική του πίστη.
Σπάνια θα ανοιχτεί σε μια σχέση και θα εκμυστηρευτεί τα εσώψυχά του από φόβο μην αυτό χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Βρίσκεται μονίμως σε μια κατάσταση επιφυλακής και επαγρύπνησης, έτοιμος να αντιμετωπίσει μια επικείμενη καταστροφή, συνήθως ψυχολογικής φύσεως, όπως είναι η προδοσία ή η κοροϊδία.
Βάζει τους ανθρώπους σε δοκιμασίες για να ελέγξει την αξιοπιστία τους. Είναι κατά βάση αγχώδης και δυσθυμικός, κουβαλώντας χρόνιο θυμό μέσα του. Δύσκολα συγχωρεί και εύκολα απομονώνεται.
Στις φιλικές του σχέσεις κρατάει αποστάσεις για να μην πληγωθεί ενώ στις ερωτικές του σχέσεις οι υποψίες του για την πίστη του/της συντρόφου του τον/την βασανίζουν, γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν σταματά να ελέγχει και να ψάχνει για αποδείξεις. Ως εκ τούτου, η καχυποψία του κορυφώνεται ενώ στο μυαλό του κάθε φορά είναι και η μοναδική, πάντα έτοιμος να ανακαλύψει το ψέμα ή την προδοσία.
Φυσικά το χτίσιμο της εμπιστοσύνης σε μια σχέση απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και ως έναν βαθμό μια επαγρύπνηση απέναντι στον άλλον. Αυτό που καταλήγει όμως να είναι νοσηρό ως καχυποψία είναι η συστηματικότητα της αίσθησης απειλής, η αναντιστοιχία της με τα καθημερινά δρώμενα, και η μη δυνατότητα ουσιαστικής δημιουργίας διαπροσωπικών σχέσεων και λειτουργικότητας του ατόμου στην καθημερινότητα.
Πού μπορεί να αποδοθεί η καχυποψία και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Το καχύποπτο άτομο νιώθει ευάλωτο και ανυπεράσπιστο απέναντι στους άλλους. Τραυματικά γεγονότα ζωής που σχετίζονται με την απόρριψη, την απώλεια, την κακοποίηση, τους πρώιμους αποχωρισμούς, την καλλιέργεια μιας νοσηρής δυσπιστίας απέναντι στον κόσμο από τον γονιό προς το παιδί είναι συχνά υπεύθυνα για την ανασφάλεια και την αίσθηση προδοσίας που σταδιακά χτίζει.
Τα χρόνια συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης εντείνουν την εύθραυστη αυτή ψυχολογία του καχύποπτου ατόμου. Η προσπάθεια επαφής του με τις καταστροφικές συνέπειες της καχυποψίας του είναι ένα πρώτο βήμα νοηματοδότησής της. Η καθημερινή καταγραφή των καταστάσεων που εντείνουν την καχυποψία και η προσπάθεια εκλογίκευσης των ερμηνειών που τους αποδίδει, ανάλογα με το αν εκείνες ανταποκρίνονται ή όχι στα ρεαλιστικά γεγονότα, είναι βοηθητική.
Όπου φυτρώνει βασιλικός, δεν πάει το κακό, υποστηρίζει η ελληνική λαϊκή παράδοση!
Από την αρχαιότητα, το εν λόγω φυτό συνδεόταν με έντονους συμβολισμούς: σύμβολο του έρωτα για τους Ρωμαίους – του θανάτου για τους Έλληνες – για τους Γαλάτες χρησίμευε στις τελετές εξαγνισμού.
Ο βασιλικός ασκεί σημαντικό ρόλο στην Ελληνική λαϊκή και θρησκευτική παράδοση: Σύμφωνα με αυτή, το φυτό φύτρωσε στο χαμένο τάφο του Χριστού, όπου η έντονη μυρωδιά του έγινε αφορμή να ανακαλυφθεί, ενώ η Αγία Ελένη οδηγή θηκε στον Τίμιο Σταυρό, κατά την παράδοση, από το έντονο άρωμα του βασιλικού, που φύτρωσε δίπλα του.
Την ονομασία του το φυτό λέγεται ότι την απέκτησε από τη λέξη-βασιλιάς, όπου σαφώς και παραπέμπει στον Βασιλέα επί Γης Ιησού Χριστό. Στα Θεοφάνεια ο ιερέας ραίνει αγιασμό μ΄ ένα κλαδί βασιλικού τους πιστούς, ενώ διανέμεται βασιλικός στην εκκλησία κατά την εορτή της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Η προέλευσή του εικάζεται ιρανική, αλλά και ινδική – κατά τους Ινδούς δέ καλείται Τούλσι- ενώ σήμερα, καλλιεργείται ανά τον κόσμο. Υπάρχουν περίπου 500 ποικιλίες βασιλικού, ήτοι: πλατύφυλλος, σγουρός, μικρόφυλλος, σαραντάφυλλος… στην Ελλάδα δέ καλλιεργείται ο πλατύφυλλος, ο κατσαρός, ο μεγαλόφυλλος και ο μελανόφυλλος.
Βεβαίως και υμνήθηκε από την καλλιτεχνική παράδοση ποικιλοτρόπως – πιό κάτω δέ παρατίθεται ένα μικρό δείγμα της εξύμνησης του βασιλκού:
Δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου – Αλέκος Κιτσάκης εκ Ριζοβουνίου Πρεβέζης – Ήπειρου Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου. Κι ανύπαντρος θα μείνω για το χατίρι σου.
Επίσης το Βικιπαίδεια μας λέει: Ώκιμον το βασιλικόν (Ocimum basilicum) της οικογένειας των Χειλανθών ή Λαμιίδων (Lamiaceae) (δυόσμων) και της τάξης των σωληνανθών.
Σε ορισμένες Αγγλόφωνες χώρες, είναι γνωστός και ως «Βότανο του Αγίου Ιωσήφ».Ο βασιλικός, πιθανώς να κατάγεται από την Ινδία, ίσως και το Ιράν και να έχει καλλιεργηθεί εκεί, για περισσότερα από 5.000 χρόνια. Ήταν διεξοδικά εξοικειωμένος στους Έλληνες συγγραφείς Θεόφραστο και Διοσκουρίδη.
Παίζει σημαντικό ρόλο στις κουζίνες της Νοτιοανατολικής Ασίας της Ινδονησίας, Ταϊλάνδης, Μαλαισίας, Βιετνάμ, Καμπότζης, Λάος και της Ταϊβάν. Αναλόγως με το είδος και την ποικιλία, τα φύλλα μπορούν να γευτούν κάπως όπως το γλυκάνισο, με έντονη, πικάντικη συχνά γλυκιά μυρωδιά.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες των Ocimum basilicum καθώς και διάφορα συναφή είδη ή είδη υβρίδια, τα οποία επίσης ονομάζονται βασιλικός. Ο τύπος ο οποίος χρησιμοποιείται στα Ιταλικά φαγητά, συνήθως, ονομάζεται γλυκός βασιλικός, σε αντίθεση με τον βασιλικό της Ταϊλάνδης (ο basilicum ποικ. thyrsiflora), τον βασιλικό λεμόνι (lemon basil – ο X citriodorum) και τον ιερό βασιλικό (holy basil – Ocimum tenuiflorum), οι οποίοι χρησιμοποιούνται στην Ασία. Ενώ οι πιο διαδεδομένες ποικιλίες του βασιλικού αντιμετωπίζονται ως μονοετή (annual), κάποιοι, σε ζεστά τροπικά κλίματα, είναι πολυετή (perennial), συμπεριλαμβανομένου του «ιερού βασιλικού» («holy basil») και μια ποικιλία γνωστή ως «Αφρικανικός μπλε βασιλικός» («African Blue»). Πηγή διαδίκτυο
Σήμερα 7/9 τιμάται η μνήμη του Αγίου Σώζοντα, κι’ αυτός Μικρασιάτης! Από τη Λυκαονία της Μικράς Ασίας!
Η Λυκαονία ήταν αρχαία χώρα της Μικράς Ασίας. Αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Ξενοφώντα. Το όνομα Λυκαονία το συναντάμε και στην Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα το αρχικό όνομα της Αρκαδίας ήταν Λυκαονία.Η Λυκαονία ήταν γειτονικό κράτος της Καππαδοκίας από δυτικά. Τα όρια αυτής της χώρας άλλαξαν από την εποχή του Ξενοφώντος και μετά. Την εποχή των Περσικών πολέμων περιελάμβανε και το μεγαλύτερο μέρος της υστερότερης Καταονίας.
Στα νότια η οροσειρά του Ταύρου την χώριζε από την Κιλικία, ενώ το Ικόνιο όπως αναφέρεται στο ιστορικό σύγγραμμα Κύρου Ανάβασις του Ξενοφώντος, ήταν πόλη της Φρυγίας, στα δυτικά. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους η περιοχή διαμοιράστηκε και μετά από τον Αντίοχο πέρασε στην κυριαρχία του Ευμένη το ανατολικό τμήμα, ενώ το δυτικό τμήμα μαζί με την Γαλατία δόθηκε στον Αμύντα, και αργότερα σε άλλους. Αργότερα ο Στράβων αναφέρει ότι η χώρα επεκτάθηκε με ένα μεγάλο τμήμα της Φρυγίας, και συνόρευε βόρεια με τη Γαλατία, νότια με την Κιλικία, την Ισαυρία και την παρόρια Φρυγία, ανατολικά με την Καππαδοκία και την Καταονία, δυτικά με τη Φρυγία και νοτιοδυτικά με την Πισιδία. Ως φυσικά όρια είχε νότια τον Ταύρο και βόρεια τη λίμνη Τάττα.
Σχεδόν ολόκληρη η χώρα είναι πεδινή που περιβάλλεται στο Νότο και στη Δύση από μεγάλους ορεινούς όγκους. Στις πεδιάδες της επεκτείνεται έρημος γυμνή και λευκή. Χαρακτηριστική η γύμνια της χώρας διακρίνεται στη δορυφορική φωτογραφία της Μικράς Ασίας. Παρά το Ικόνιο όμως αποτελεί όαση άξια λόγου, και είναι κατάλληλη για την κτηνοτροφία, το δε μαλλί ήταν κατά τον Στράβωνα σκληρό. Στην Λυκαονία ζούσαν μεγάλα κοπάδια αγριογάιδαρων. Το άγονο έδαφος ήταν πλούσιο σε κοιτάσματα αλατιού, που διακινούνταν και στο εμπόριο της εποχής εκείνης. Λόγω του αρμυρού εδάφους, το νερό των περισσότερων πηγών έκανε μόνο για τα πρόβατα, ενώ το πόσιμο νερό για τις ανθρώπινες ανάγκες έρχονταν μόνο από πηγάδια σε μεγαλύτερο βάθους. Τα νερά από τις ορεινότερες πηγές κατέβαιναν και πλημμύριζαν τις πεδιάδες χωρίς να δημιουργούν ποτάμια και ενώνονταν σχηματίζοντας μεγάλες αλμυρές λίμνες. Η μεγαλύτερη από αυτές, η λίμνη Τάττα ήταν στα σύνορα με την Φρυγία. Μια άλλη γνωστή λίμνη ονομάζονταν «Λαοδίκεια η κατακεκαυμένη». (κείμενο Βικιπαίδεια)
Αγιος Σώζων ο θαυματουργός!
Ο Άγιος Σώζων έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ.
Πατρίδα του ήταν η Λυκαονία και σαν εθνικός ονομαζόταν Ταράσιος. Όταν βαπτίσθηκε χριστιανός, ονομάσθηκε Σώζων. Βοσκός στο επάγγελμα, προσπαθούσε να μιμείται την ημερότητα των προβάτων, που θαύμαζε πολύ.
Πολλές φορές τον ενοχλούσαν και τον αδικούσαν οι άλλοι βοσκοί, αλλά αυτός πάντοτε στάθηκε πράος απέναντι τους. «Μου είναι ντροπή», έλεγε, «να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν». Μελετούσε με επιμέλεια την Αγία Γραφή, και όταν στην εξοχή συναντούσε ειδωλολάτρη, προσπαθούσε να τον κατηχήσει στο Χριστό.
Κάποτε ο Σώζων πήγε στην Πομπηϊούπολη της Κιλικίας, όπου υπήρχε ένα χρυσό ειδωλολατρικό άγαλμα. Μόλις το είδε, η ψυχή του πράου Σώζοντα παροργίστηκε. Τότε, με θάρρος πολύ έσπασε το δεξί χέρι του χρυσού αγάλματος, το πούλησε και τα έσοδα διαμοίρασε στους φτωχούς. Ο έπαρχος Μαξιμιανός αναστατώθηκε και φυλάκισε πολλούς υπεύθυνους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σώζων, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και στις απειλές του με ήρεμο ύφος απάντησε ότι μέσα στο ναό το άγαλμα ήταν άχρηστο, ενώ έτσι ωφέλησε και κάποιους φτωχούς. Αμέσως τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τον έριξαν στη φωτιά, όπου ο πράος και ζηλωτής βοσκός απήλθε προς τον Κύριο. (κείμενο Ο.Σ)
Σήμερα 6/9 γιορτάζουμε την ανάμνηση του θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη πόλη Χώναις πλησίον των Αρχαίων Κολοσσών!
Σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που γιάτρευε κάθε αρρώστια των ασθενούντων. Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα.
Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά. Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το άγιασμα.
Αλλά ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου! Άλλων απ’ αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο. Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω! Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος. Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται. Και γι’ αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι.(κείμενο Ο.Σ)
Οι Κολοσσές ή Κολοσσαί («Αἱ Κολοσσαί») ήταν αρχαία πόλη της Φρυγίας, γνωστή από την εποχή του Ξενοφώντα, ο οποίος έγραψε τον 4ο αιώνα π. χ. ότι οι Κολοσσαί ότι ήταν μία από τις πιο σημαντικές πόλεις της Φρυγίας. Οι Κολοσσές είναι γνωστές και από την αρχή του χριστιανισμού από την Επιστολή προς Κολοσσαείς και καταστράφηκε από σεισμό την εποχή του αυτοκράτορα Νέρωνα. Οι Κολοσσοί βρίσκονται στην περιοχή της βυζαντινής πόλης Χώναι (της σύγχρονης Honaz), που ιδρύθηκε από πρόσφυγες των Κολοσσών, στον 8ο αιώνα.
Η τοποθεσία των Κολοσσών είναι σε λόφο 3 χλμ βόρεια της σημερινής πόλης Honaz (Χώναι) στις όχθες του ποταμού Λύκου (σημερινού Aksu Çayı), και δεν έχει ανασκαφεί. Η πόλη είναι γνωστή, μεταξύ άλλων, από την «Επιστολή προς Κολοσσαείς» του απόστολου Παύλου στην Εκκλησία των Κολοσσών.
Χτίστηκε πριν από τη βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (4ο αιώνα π.Χ.) και ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Ξενοφώντα, μία από τις πιο σημαντικές πόλεις της Φρυγίας. Ο Κύρος αφού έφυγε από τις Σάρδεις την άνοιξη του 401 π.Χ., πέρασε εκεί μια εβδομάδα με το στρατό του.Στον 1ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νέρωνα, καταστράφηκε από ένα σεισμό. Από τον 2ο αιώνα, η πόλη έχασε την σημασία της, εξαιτίας της εγγύτητας των πόλεων της Ιεράπολης και Λαοδικείας. Η περιοχή είναι εντελώς εγκαταλελειμμένη από τον 9ο αιώνα, δεδομένου ότι οι κάτοικοί της μετακινήθηκαν στην διπλανή πόλη Χώναι. (κείμενο Βικιπαίδεια).
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας: «Ο Χρυσός Κανόνας»
«ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΙΝΑ ΠΟΙΩΣΙΝ ΥΜΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΟΜΟΙΩΣ»
«Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιοϋσι. Και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λκ. 6, 31, 36).
Τόσο απλά λόγια! Είναι τόσο απλά και τόσο φυσικά ώστε ο άνθρωπος, όταν πρώτη φορά ακούει ότι πρέπει να φέρεται στους άλλους έτσι όπως ήθελε οι άλλοι να φέρονται σ’ αυτόν, αισθάνεται αμηχανία. Κύριε! Πώς μόνος μου δεν το σκέφτηκα! Όλα τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα είναι απλά και όλη η διδασκαλία του Χριστού είναι καταπληκτικά απλή. Απευθυνόταν στους ανθρώπους με άπλή καρδιά. Τήν δέχτηκαν οι απλοί αλιείς από την Γαλιλαία και έγιναν φώς για όλο τον κόσμο.
Τόν Χριστό ζητούσαν και μετά Τόν ακολούθησαν κυρίως απλοί άνθρωποι γιατί ο λόγος Του είναι απλός και εύκολα αγγίζει την καρδιά τοϋ άνθρωπου. Όλη η διδασκαλία Του είναι κατανοητή και όμως πόσο μακριά άπ’ αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα!
Σπάνιο πράγμα να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται αυτοί. Περιμένουμε από τους άλλους να μας σέβονται άλλά οι ίδιοι τους ταπεινώνουμε, θέλουμε να μας βοηθάνε, όταν υπάρχει ανάγκη, άλλά οι ϊδιοι ποτέ δεν σκεφτόμαστε πώς να βοηθήσουμε τον πλησίον.
Τι σημαίνει αυτό; Γιατί είναι έτσι τα πράγματα; Γιατί δεν φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θέλουμε να μας φέρονται αυτοί;
Δεν συμπεριφερόμαστε έτσι με όλους τους ανθρώπους. Στους πιο στενούς συγγενείς μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στην γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στον πατέρα και την μητέρα μας, φερόμαστε έτσι όπως το λέει ο Χριστός στις εντολές του, τους αγαπάμε σαν τον εαυτό μας και δεν τους κάνουμε αυτά που θα ήταν δυσάρεστα για μας αν μας τα κάνανε οι άλλοι. Ποιά μητέρα, η οποία με όλη την καρδιά της αγαπάει το παιδί της, δεν προσφέρει σ’ αυτό όλη την αγάπη και την τρυφερότητα που έχει, ακόμα και την ζωή της; Έτσι ακολουθεί το νόμο του Χριστού. Σ’ αυτούς όμως που ονομάζουμε πλησίον αλλά στην πραγματικότητα τους θεωρούμε ξένους δεν φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Τι μάς εμποδίζει να τους φερόμαστε έτσι όπως φερόμαστε σ’ αυτούς που αγαπάμε; Ό εγωισμός και η φιλαυτία μας, γιατί μόνο τον εαυτό μας αγαπάμε. Γι’ αυτό είμαστε καλοί με τους συγγενείς μας, επειδή τους αγαπάμε, και ψυχροί με τους άλλους, γιατί δεν τους αγαπάμε. Τόν εαυτό μας φροντίζουμε και τον αγαπάμε και τους ανθρώπους γύρω μας δεν τους αγαπάμε, συχνά τους πικραίνουμε και τους προσβάλλουμε. Και αυτό που ζητά από μας ο Κύριος είναι τόσο φυσικό, τόσο καθαρό και τόσο ιερό «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Και στη συνέχεια λέει» «Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;… πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου».
Δύσκολο πράγμα ζητάει από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Θέλει να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Μήπως αυτό είναι εύκολο; Όχι, αλλά πάρα πολύ δύσκολο. Να αγαπάνε τους εχθρούς τους μαθαίνουν αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, που με όλη την καρδιά τους αγαπάνε τον Θεό και τηρούν τις εντολές του, αυτοί που μέσα τους κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της ταπείνωσης, αυτοί που όλο το είναι τους διαποτίζεται από αγάπη.
Αυτοί που έμαθαν να αγαπάνε τους εχθρούς και τους ανθρώπους που τους μισούσαν, νικούσαν με αγάπη τους αντιπάλους τους. Μέ τη δική τους αγάπη μάζευαν πάνω στο κεφάλι των έχθρων τους αναμμένα κάρβουνα, έκαναν την καρδιά τους να καίει και μ’ αυτό τον τρόπο από εχθρούς τους κάνανε φίλους.
Ο Κύριος λέει να μην περιμένουμε ανταπόδοση για το καλό που κάνουμε στους άλλους και μας υπόσχεται μεγάλη ανταμοιβή, μάς υπόσχεται αιώνια χαρά και αγαλλίαση και λέει ότι θα γίνουμε υιοί του Υψίστου. «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί»… «Ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Στέλνει βροχή σε όλους τους ανθρώπους, και καλούς και μη, και τον ήλιο διατάζει να φωτίζει όλο τον κόσμο.
Πού βρίσκεται η ρίζα της ευσπλαχνίας; Η ρίζα της ευσπλαχνίας είναι η συμπόνοια. Η συμπόνοια είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγάπης. Εκεί όπου υπάρχει η αγάπη υπάρχει και η συμπόνοια, γιατί δεν μπορεί να αγαπάει κανείς και να μην συμπάσχει. Δεν μπορεί να μην βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη. Και το κάνει χωρίς να περιμένει τίποτα, καμία ανταπόδοση.
Από την καθαρή αγάπη πηγάζει η ευσπλαχνία, αυτή μας κάνει να πραγματώνουμε αυτές τις εντολές του Χριστού, να δανείζουμε σ’ αυτούς που δεν περιμένουμε να πάρουμε πίσω και να κάνουμε άλλα διάφορα έργα. Αυτόν που έτσι ενεργεί περιμένει μεγάλη χαρά, αυτός θα κληθεί υιός του Υψίστου.
Ξέρετε τι λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός για την Φοβερά του Κρίση, γιατί θα δικαιωθούν οι δίκαιοι; Μόνο εξαιτίας της αγάπης τους και για τα έργα της αγάπης που είχαν κάνει. Θά κληθούν υιοί του Υψίστου και θα λάμψουν σαν τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί που δεν είχαν αγάπη και δεν έκαναν έργα ελεημοσύνης θα κληθούν υιοί του διαβόλου και θα μοιραστούν μαζί του την αιώνιο βάσανο.
Από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, το μέγα απόστολο της αγάπης, έχουμε μάθει ότι η αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου. Η ευσπλαχνία είναι και αυτή όλος ο νόμος του Χρίστου, διότι και αυτή πηγάζει από αγάπη.
Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε την αγάπη; Ω, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, είναι ο σκοπός της ύπαρξης μας, όλης της ζωής μας. Γι’ αυτό μας έπλασε ο Θεός, για να Τον πλησιάζουμε. Γι’ αυτό ζούμε, για να γίνουμε υιοί του Υψίστου, για να τελειοποιούμαστε και να Τον ποθούμε.
Ποιό δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε;
Να πορευόμαστε διά μέσου της στενής πύλης, την ακανθώδη και τεθλιμμένη οδό, χωρίς να φοβόμαστε την θλίψη και τον πόνο γιατί είναι η αρχή του καλού. Πρέπει να ακολουθήσουμε την οδό των θλίψεων, εφαρμόζοντας στη ζωή μας τις εντολές του Χρίστου. Με ακούραστη προσευχή και νηστεία πρέπει να επιδιώκουμε την στενή κοινωνία με τον Θεό. Αυτοί έχουν αποκτήσει την αγάπη που σαν τον άγιο Σεραφείμ του Σαρόβ μέρα και νύχτα προσεύχονταν και ζούσαν στην εγκράτεια. Τίς καρδιές τέτοιων ανθρώπων ο Κύριος καθαρίζει από κάθε ακαθαρσία, διότι το Άγιο Πνεύμα μόνο στην ταπεινή καρδιά μπορεί να κατοικήσει. Πρέπει να αποκτήσουμε την πραότητα και την ταπείνωση και τότε θα έλθει η θεία αγάπη.
Υπάρχει ανάγκη πολλά να ζητάμε όταν μετανοούμε και προσευχόμαστε για τις αμαρτίες μας. Αλλά η πρώτη μας αίτηση πρέπει να είναι αυτή, να καθαρίσει από την κακία ο Κύριος την καρδιά μας και να μας χαρίσει τις αρετές, την πραότητα, την ταπείνωση και την θεία αγάπη. Ας μην ξεχνάμε ποτέ την πιο χρήσιμη προσευχή, αυτή στην οποία ζητάμε αγάπη. Να προσεύχεστε και με τα δικά σας λόγια, έτσι όπως σάς φωτίσει ο Θεός. Μπορείτε, για παράδειγμα, με τον εξής τρόπο- «Κύριε, δώσ’ μου την θεία αγάπη, μάθε με να αγαπάω όλους τους ανθρώπους, και αγενείς και αναιδείς, ακόμα και ανόητους και ασεβείς, όπως Έσύ, Κύριε, όλους μάς αγαπάς, τους καταραμένους και αμαρτωλούς ανθρώπους».
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι και Ομιλίες Τόμος Γ’ Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
Το προζύμι είναι τόσο απλό να γίνει. Δεν ξέρω γιατί πολλοί το θεωρούν πολύπλοκο και το φοβούνται. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι αλεύρι και νερό.Εύκολο είπα, το παίρνω πίσω γιατί το καλό προζύμι πρέπει να είναι από σκληρό και καλύτερα φρέσκο αλεσμένο χωρίς χημικά πρόσθετα αλεύρι.Ανακατεύουμε σε ένα δοχείο το αλεύρι μας με λίγο χλιαρό νερό. Ανακατεύουμε το μίγμα μας μέχρι να γίνει ένας σχετικά σφιχτός χυλός. Σκεπάζουμε το δοχείο μας και το αφήνουμε σε όσο πιο δυνατόν σταθερή θερμοκρασία (γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου). Την επόμενη μέρα προσθέτουμε λίγο αλεύρι και χλιαρό νερό και το ξανά ανακατεύουμε, ώστε να δημιουργηθεί ο ίδιος σφικτός χυλός σαν αυτόν της προηγούμενης ημέρας. Το ίδιο κάνουμε και την επόμενη δηλαδή την τρίτη ημέρα.Την τρίτη ημέρα, ίσως και πιό πριν, θα πρέπει ν’ αρχίσουν να σχηματίζονται φουσκάλες στην επιφάνεια του σφιχτού χυλού μας. Αυτό σημαίνει ότι ο γαλακτοβάκιλλος και ζυμομύκητας έχει ενεργοποιηθεί και ο σφικτός χυλός έχει υποστεί τη απαιτούμενη ζύμωση, αλλιώς έχει ξινίσει! Μυρίζει έντονα και όμορφα. Έχει φουσκώσει λοιπόν ο χυλός μας και ο όγκος του έχει σχεδόν διπλασιαστεί! Τότε είναι έτοιμος να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή αρτοσκευασμάτων. Μπορούμε να κρατήσουμε λίγο από το προζύμι μας στο ψυγείο!
Στα Ευαγγέλια (Ματθ.κεφ.25) γίνεται λόγος για «βασιλεία» και «πυρ αιώνιον». Στην περικοπή αυτή, που διαβάζεται στη Λειτουργία της Κυριακής της Απόκρεω, «βασιλεία» είναι ο κατά Θεόν προορισμός του ανθρώπου. Το «πυρ» είναι «ητοιμασμένον» για τον διάβολο και τους αγγέλους του (δαίμονες), όχι διότι το θέλησε ο Θεός, αλλά διότι αυτοί δεν μετανοούν. Η «βασιλεία» είναι «ητοιμασμένη» για τους πιστούς στο θέλημα του Θεού. «Βασιλεία» (=άκτιστη δόξα) είναι ο παράδεισος, «πυρ» (αιώνιο) είναι η κόλαση («κόλασις αιώνιος»,στ.46). Στην αρχή της ιστορίας ο Θεός καλεί στον παράδεισο, στην κοινωνία με την άκτιστη Χάρη Του. Στο τέλος της ιστορίας ο άνθρωπος αντιμετωπίζει παράδεισο και κόλαση. Τι σημαίνει αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Σπεύδουμε όμως να πούμε, ότι είναι κεντρικότατο θέμα της πίστεως μας, λυδία λίθος του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας. Ο λόγος για παράδεισο και κόλαση στην Καινή Διαθήκη είναι συχνός. Στο Λουκ.23,43 ο Χριστός λέει στον ληστή: «σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Στο παράδεισο όμως αναφέρεται και ο ληστής λέγοντας(23.42): «μνήσθητι μου Κύριε […] εν τη βασιλεία σου». Κατά τον Βουλγαρίας Θεοφύλακτο (P.G.123,1106) «ο γαρ ληστής έστι μεν εν παραδείσω, ήτοι τη βασιλεία». Ο Απ. Παύλος (Β’Κορ. 12, 3-4) ομολογεί ότι ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο, «ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε : «Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ο έστιν εν τω παραδείσω του Θεού μου» (2,7) Και ο Αρέθας Καισαρείας ερμηνεύει: «παράδεισον την μακαρίας και αιωνίζουσαν εκληπτέον ζωήν». (P.G. 106,529). Παράδεισος-αιώνιος ζωή-βασιλεία Θεού ταυτίζονται. Για την κόλαση: Ματθ.25.46 («εις κόλασιν αιώνιον»), 25,41 (πυρ αιώνιον), 25,30 «σκότος εξώτερον», 5,22 «γέεννα πυρός». Α΄ Ιω. 4,18 («…ότι ο φόβος κόλασιν έχει»). Με όλους αυτούς τους τρόπους δηλώνεται αυτό που εννοούμε με τον όρο «κόλασις». Παράδεισος και κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι. Αυτή η εκδοχή είναι ειδωλολατρική. Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιούμενη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του. Η εμπειρία αυτή είναι η θέα του Χριστού μέσα στο άκτιστο φως της θεότητάς Του, μέσα στη «δόξα» Του. Από τη Β’ Παρουσία και σ’ όλη την ατελεύτητη αιωνιότητα, όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν τον Χριστό στο άκτιστο φως Του. Και τότε «εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάσταστιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω.5.29). Ενώπιον του Χριστού χωρίζονται οι άνθρωποι («πρόβατα» και «ερίφια», δεξιά και αριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδή σε δύο ομάδες. Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως παράδεισο («υπέρκαλον αγλαΐαν») και αυτούς που Τον βλέπουν ως κόλαση («πυρ καταναλίσκον», Εβρ.12,29).
Παράδεισος και κόλαση είναι η ίδια πραγματικότητα. Αυτό δείχνει ο εικονισμός της Β΄ Παρουσίας. Από τον Χριστό απορρέει ένας ποταμός, φωτεινός ως χρυσίζον φως, στο άνω μέρος, όπου βρίσκονται οι άγιοι και ποταμός πύρινος στο κάτω μέρος, όπου βρίσκονται οι δαίμονες και οι αμετανόητοι («οι μηδέποτε μετανοήσαντες», όπως λέγει ένα τροπάριον των Αίνων της ημέρας). Γι’ αυτό στο Λουκ. 2,34 λέγεται περί του Χριστού ότι «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Ο Χριστός γίνεται σε άλλους μεν, όσους Τον δέχθηκαν και ακολούθησαν την προτεινόμενη από Αυτόν θεραπεία της καρδιάς, ανάστασις στην αιώνια ζωή Του και σ’ όλους που Τον απέρριψαν, πτώση και κόλαση.
Πατερικές μαρτυρίες: Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (Κλίμαξ) λέγει, ότι το άκτιστο φως του Χριστού είναι «πυρ καταναλίσκον και φωτίζον φως». Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ε.Π.Ε 11,498) παρατηρεί: «Ούτος, φησί, βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω και πυρί· τω φωτιστικώ δηλονότι και κολαστικώ, κατ’ αξίαν εκάστου της εαυτού διαθέσεως κομιζομένου το κατάλληλον». Και αλλού (Συγγράμματα, εκδ. Χρήστου, Β’ σ.145): Το φως του Χριστού «ει δ’ εν ον, τοις πάσιν μεθεκτόν, ου ενιαίως, αλλά διαφόρως μετέχεται…».
Συνεπώς, παράδεισος και κόλαση δεν είναι απλώς ανταμοιβή και τιμωρία (καταδίκη), αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε καθένας μας τη θέα του Χριστού, ανάλογα με την κατάσταση της καρδιάς μας. Ο Θεός ουσιαστικά, δεν τιμωρεί, μολονότι για παιδαγωγικούς λόγους και στη Γραφή γίνεται λόγος για τιμωρία. Όσο πνευματικότερος γίνεται κανείς, τόσο ορθότερα κατανοεί τη γλώσσα της Γραφής και της παραδόσεώς μας. Η κατάσταση του ανθρώπου (καθαρός-ακάθαρτος, μετανοημένος-αμετανόητος) συντελεί στο να δεχόμεθα το Φως του ως παράδεισο ή κόλαση.
Το ανθρωπολογικό πρόβλημα στην Ορθοδοξία είναι, πώς ο άνθρωπος θα βλέπει αιώνια τον Χριστό ως παράδεισο και όχι ως κόλαση. Πώς θα μετέχει, δηλαδή, στην ουράνια και αιώνια «βασιλεία» Του. Και εδώ φαίνεται η διαφορά του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας από τα διάφορα θρησκεύματα. Τα τελευταία υπόσχονται κάποια «ευδαιμονία» και μάλιστα μετά θάνατον. Η Ορθοδοξία δεν είναι ζήτηση ευδαιμονίας, αλλά θεραπεία από την αρρώστια της θρησκείας, όπως συνεχώς κηρύσσει πατερικά ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Η Ορθοδοξία είναι ένα ανοικτό νοσοκομείο μέσα στην ιστορία («ιατρείον πνευματικόν» κατά τον Ι. Χρυσόστομο), που προσφέρει τη θεραπεία της καρδίας (κάθαρση) για να προχωρήσει κανείς στον «φωτισμό» της από το Άγιο Πνεύμα και τελικά να φθάσει στη «θέωση», τον μοναδικό προορισμό του ανθρώπου. Αυτή η πορεία, όπως πληρέστατα έχουν περιγράψει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης και ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος (Βλάχος), είναι η θεραπεία του ανθρώπου, όπως την βιώνουν όλοι οι Άγιοι μας.
Η ζωή στο σώμα του Χριστού (στην Εκκλησία) αυτό το νόημα έχει. Αυτός είναι ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας. Σ’ αυτό αποβλέπει όλο το λυτρωτικό έργο του Χριστού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Δ’ Ομιλία περί Β’ Παρουσίας) λέγει, ότι η προαιώνια βουλή του Θεού για τον άνθρωπο είναι να «χωρήσαι την μεγαλειότητα της θείας βασιλείας». Να φθάσει ο άνθρωπος στη θέωση. Αυτός είναι ο σκοπός της δημιουργίας. Και συνεχίζει : «Αλλά και η θεία και απόρρητος κένωσις, η θεανδρική πολιτεία, τα σωτήρια πάθη, τα μυστήρια πάντα (δηλαδή όλο το επί γης έργο του Χριστού) δια τούτο το τέλος (σκοπό) προμηθώς (προνοητικώς) και πανσόφως προωκονόμηται».
Σημασία όμως έχει, ότι δεν ανταποκρίνονται όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτή την πρόσκληση του Χριστού και γι’ αυτό δεν μετέχουν όλοι κατά τον ίδιο τρόπο στην άκτιστη δόξα Του. Αυτό διδάσκεται από τον Χριστό στην παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου (Λουκ, κεφ. 16). Ο άνθρωπος αρνείται την προσφορά του Χριστού, γίνεται εχθρός του Θεού και απορρίπτει την προσφερόμενη από τον Χριστό σωτηρία (Αυτό είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, διότι εν Αγίω Πνεύματι δεχόμεθα την κλήση του Χριστού). Αυτοί είναι οι «μηδέποτε μετανοήσαντες» του ύμνου. Ο Θεός «ουδέποτε εχθραίνει», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος, εμείς γινόμασθε εχθροί Του (εχθραίνομεν), Τον απορρίπτουμε. Ο αμετανόητος άνθρωπος δαιμονοποιείται, επειδή αυτός το επιλέγει. Ο Θεός δεν το θέλει αυτό. Γρηγόριος Παλαμάς: «…ου γαρ εμόν εστί τούτο προηγούμενον θέλημα, ουκ εις τούτο υμάς εποίησα, ουκ εφ’ υμάς ητοίμασα την πυράν· δια τους αμετάβλητον έχοντας της κακίας την έξιν δαίμονας προανκαύθη το άσβεστον πυρ, οις υμάς συνήψεν η κατ’ εκείνους αμετανόητος γνώμη». «Αυθαίρετος (=εκούσια) εστίν η μετά των πονηρών αγγέλων συμβίωσις» (όπ.π) Είναι δηλαδή ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου.
Πλούσιος και Λάζαρος βλέπουν την ίδια πραγματικότητα, τον Θεό στο άκτιστο φως Του. Ο πλούσιος φθάνει στην Αλήθεια, στη θέα του Χριστού, αλλά δεν μπορεί να μετάσχει σ’ αυτήν, όπως ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος «παρακαλείται» (παρηγορείται), εκείνος όμως «οδυνάται» (βασανίζεται). Ο λόγος του Χριστού «έχουσι Μωσέα και τους προφήτας», για αυτούς που είναι ακόμη στον κόσμο αυτό, σημαίνει ότι όλοι είμεθα αδικαιολόγητοι. Διότι υπάρχουν οι Άγιοι, που έχουν την εμπειρία της θεώσεως και μας καλούν να ενταχθούμε στον τρόπο της δικής τους ζωής και να φθάσουμε στη θέωση, όπως εκείνοι. Άρα, οι κολαζόμενοι, όπως ο πλούσιος, είναι αδικαιολόγητοι.
Η στάση προς τον συνάνθρωπο δείχνει την εσωτερικότητα του ανθρώπου και για αυτό είναι το κριτήριο της Κρίσεως κατά τη Β’ Παρουσία (Ματθ. Κεφ. 25). Δεν σημαίνει ότι, παραθεωρείται η πίστη, η πιστότητα του ανθρώπου στον Χριστό. Αυτή προϋποτίθεται, διότι η στάση απέναντι στον άλλο δείχνει, αν έχουμε Θεό μέσα μας ή όχι(πρβλ ανάλογες φράσεις στην ποτισμένη από την ορθοδοξία γλώσσα μας: ο αθεόφοβος· δεν έχει Θεό μέσα του…) Οι πρώτες Κυριακές του Τριωδίου στρέφονται γύρω από τη στάση μας απέναντι στον συνάνθρωπο. Την πρώτη Κυριακή ο Φαρισαίος (φαινομενικά ευσεβής) δικαιώνει (αγιοποιεί) τον εαυτό του και απορρίπτει (εξουθενώνει) τον Τελώνη. Την β’ Κυριακή ο «πρεσβύτερος» αδελφός (επανάληψη του ευσεβοφανούς Φαρισαίου) λυπείται για την επιστροφή (σωτηρία) του αδελφού του. Φαινομενικά ευσεβής και αυτός, είχε νόθο ευσέβεια, που δεν γεννούσε αγάπη. Την γ’ Κυριακή (Απόκρεω) η στάση αυτή φθάνει στο κριτήριο της αιώνιας ζωής μας.
Η εμπειρία του παραδείσου ή της κολάσεως είναι υπέρ λόγον και αίσθησιν. Είναι άκτιστη πραγματικότητα και όχι κτιστή. Οι Φράγκοι έπλασαν τον μύθο, ότι και ο παράδεισος και η κόλαση είναι κτιστές πραγματικότητες. Μύθος είναι, ότι οι κολαζόμενοι δεν θα βλέπουν τον Θεό, ως και ο λόγος περί απουσίας του Θεού. Οι Φράγκοι επίσης εξέλαβαν το πυρ της κολάσεως ως κτιστό (π.χ. ο Δάντης). Η ορθόδοξη παράδοση μένει πιστή στη Γραφή, ότι και οι κολασμένοι θα βλέπουν τον Θεό (π.χ. ο πλούσιος της παραβολής), αλλά ως «πυρ καταναλίσκον». Οι Φράγκοι σχολαστικοί δέχθηκαν την κόλαση ως τιμωρία και στέρηση της λογικής ενοράσεως της θείας ουσίας. Βιβλικά όμως και πατερικά κόλαση είναι η αποτυχία του ανθρώπου και η άρνησή του να συνεργασθεί με τη Θεία Χάρη, για να φθάσει στη «φωτιστική» θέα του Θεού (παράδεισος) και στην ανιδιοτελή αγάπη (πρβλ. Α’ Κορ. 13.8: «ου ζητεί τα εαυτής»).
Δεν υπάρχει συνεπώς απουσία Θεού, παρά μόνο παρουσία Του. Γι’ αυτό είναι φρικτή η Β’ Παρουσία («Ω ποία ώρα τότε…», ψάλλουμε στους Αίνους). Είναι πραγματικότητα αδιάψευστη, στην οποία είναι μόνιμα προσανατολισμένη η Ορθοδοξία («προσδοκώ ανάσταστιν νεκρών…»). Οι κολαζόμενοι, όσοι έχουν πώρωση καρδίας, όπως οι Φαρισαίοι (Μαρκ. 3,5: «εν τη πωρώσει της καρδίας αυτών») βλέπουν αιώνια το πυρ ως σωτηρία! Διότι η κατάστασή τους δεν επιδέχεται άλλη μορφή σωτηρίας. «Τελειούνται» και αυτοί, φθάνουν στο «τέλος» της πορείας τους, αλλά μόνο οι δίκαιοι τελειώνονται σωζόμενοι. Εκείνοι τελειώνονται κολαζόμενοι. Σωτηρία γι’ αυτούς είναι η κόλαση, αφού στη ζωή της επεδίωξαν μόνο την ευδαιμονία. Ο πλούσιος της παραβολής «απήλαυσε τα αγαθά του». Ο Λάζαρος υπέμεινε αγόγγυστα «τα κακά». Αυτό εκφράζει ο Απ. Παύλος (Α΄ Κορ. 3,13-15): «Εκάστου το έργον, οποίον εστί το πυρ αυτό δοκιμάσει. Ει τίνος του έργον μένει, ο επωκοδόμησεν, μισθόν λήψεται· ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως δια πυρός». Δίκαιοι και αμετανόητοι περνούν από το άκτιστο «πυρ» της θείας παρουσίας. Ο ένας όμως περνά αλώβητος, ο δε άλλος καίγεται. «Σώζεται», αλλά όπως περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Ο Ευθύμιος Ζιγαβινός (ιβ’ αι.) παρατηρεί σχετικά: «Πυρ τον Θεόν ως φωτίζοντα μεν και λαμπρύνοντα τους καθαρούς, φλογίζοντα δε και σκοτίζοντα τους ρυπαρούς». Και ο Θεοδώρητος Κύρου για το «σωθήσεται» γράφει: «σωθήσεται δια πυρός και αυτός δοκιμαζόμενος», όπως δηλαδή περνά κανείς μέσα από τη φωτιά. Αν έχει κάλυμμα κατάλληλο δεν καίγεται, διαφορετικά «σώζεται» μεν, αλλά τσουρουφλισμένος!
Το πυρ της κολάσεως, συνεπώς, δεν έχει σχέση με το φραγκικό «πουργατόριο» (καθαρτήριο), ούτε κτιστό είναι, ούτε τιμωρία, ούτε κάποια ενδιάμεση κατάσταση. Μια τέτοια θεώρηση είναι μετάθεση της ευθύνης στον Θεό. Η ευθύνη είναι όλη δική μας, αποδοχή ή απόρριψη της προσφερόμενης από τον Θεό σωτηρίας (θεραπείας). Ο «πνευματικός θάνατος» είναι η θέα του ακτίστου φωτός, της θείας δόξης, ως πυρός, φωτιάς. Ο άγιος Ι. Χρυσόστομος, στον Θ’ Λόγο του στην Α’ Κορινθ. Σημειώνει: «αθάνατος η κόλασις…οι αμαρτάνοντες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον. Το δε «κατακαήσεται», τουτ’ έστιν, ουκ οίσει (δεν θα αντέξει) του πυρός την ρώμην». Και συνεχίζει: «Ο δε λέγει (δηλαδή ο Παύλος), τούτο εστιν· ουχί και αυτός ούτως απολείται, ως τα έργα, εις το μηδέν χωρών(=στην ανυπαρξία), αλλά μένει εν τω πυρί. Σωτηρία γουν το πράγμα καλεί… Και γαρ και ημίν έθος λέγειν «εν τω πυρί σώζεται», περί των μη κατακαιομένων ευθέως υλών».
Οι σχολαστικές αντιλήψεις-ερμηνείες, που μέσω του έργου του Δάντη (Κόλαση) πέρασαν και στο δικό μας χώρο, έχουν συνέπειες που φθάνουν σε ειδωλολατρικές εκδοχές. Π.χ. ο χωρισμός παραδείσου-κολάσεως, ως δυο διαφορετικών τόπων. Αυτό γίνεται λόγω της μη διακρίσεως κτιστού και ακτίστου. Επίσης η άρνηση της αιωνιότητας της κολάσεως, με την έννοια της «αποκαταστάσεως» των πάντων ή με την έννοια του «καλού Θεού» (Bon Dieu). Ο Θεός είναι όντως «αγαθός» (Ματθ. 8,17), αφού προσφέρει σωτηρία σ’ όλους. «Πάντας θέλει σωθήναι…» (Α’ Τιμ. 2,4). Είναι φοβερός όμως ο λόγος του Χριστού μας, που ακούεται στις κηδείες: «Ου δύναμαι απ’ εμαυτού ποιείν ουδέν· καθώς ακούω κρίνω και η κρίσις η εμή δικαία εστίν» (Ιω. 5.30).
Πλαστή είναι εξάλλου και η έννοια της «θεοδικίας», που εφαρμόζεται σ’ αυτή την περίπτωση. Όλα ανάγονται τελικά στον Θεό (θα σώσει ή θα κολάσει), χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η «συνέργεια» ως παράγων σωτηρίας. Σωτηρία είναι δυνατή μόνο στα όρια συνεργίας-συνεργασίας του ανθρώπου με τη Θεία Χάρη. Κατά τον Ι. Χρυστόστομο, «Το πλέον, σχεδόν δε το παν, του Θεού εστίν, ημίν δε μικρόν τι αφήκεν». Αυτό το «τι» είναι η αποδοχή της προσκλήσεως του Θεού. Ο ληστής σώθηκε «βαλών κλείδα το, μνήσθητί μου»! Ειδωλολατρική είναι και η αντίληψη για Θεό οργιζόμενο κατά του αμαρτωλού, ενώ ο Θεός, όπως είδαμε. «ουδέποτε εχθραίνει». Αυτή είναι δικανική αντίληψη για τον Θεό, που οδηγεί και στην εκδοχή των «επιτιμίων» στην εξομολόγηση ως ποινών και όχι ως φαρμάκων (θεραπευτικών μέσων).
Το μυστήριο παραδείσου-κολάσεως βιώνεται και στη ζωή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Στα μυστήρια πραγματοποιείται μέθεξη του πιστού στη Χάρη, για να ενεργοποιηθεί η Χάρη στη ζωή μας με την εν Χριστώ πορεία μας. Κυρίως δε στη Θ. Ευχαριστία το άκτιστο, η θεία κοινωνία, γίνεται μέσα μας ή παράδεισος ή κόλαση, ανάλογα με την κατάστασή μας. Κυρίως η μετοχή στη θεία κοινωνία είναι μετοχή στον παράδεισο ή την κόλαση μέσα στην ιστορία. Γι’ αυτό συνδέεται η μετοχή στη θεία κοινωνία με την όλη πνευματική πορεία του πιστού. Όταν προσερχόμεθα ακάθαρτοι και αμετανόητοι, κολαζόμασθε (καιόμεθα). Γίνεται δε μέσα μας η Θεία Κοινωνία «κόλαση» και «πνευματικός θάνατος». Όχι διότι μεταβάλλεται σε κάτι τέτοιο φυσικά, αλλά διότι η ακαθαρσία μας δεν μπορεί να τη δεχθεί ως «παράδεισο» Δεδομένου δε ότι η θεία κοινωνία ονομάζεται «φάρμακον αθανασίας» (άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, β’ αι..), συμβαίνει ακριβώς ό,τι και με ένα φάρμακο. Αν ο οργανισμός μας δεν έχει προϋποθέσεις να το δεχθεί, τότε παρενεργεί το φάρμακο και αντί να θεραπεύει, σκοτώνει. Όχι διότι ευθύνεται αυτό, αλλά η κατάσταση του οργανισμού μας. Πρέπει δε να λεχθεί, ότι αν δεν δεχθούμε τον χριστιανισμό ως θεραπευτική διαδικασία και τα μυστήρια ως φάρμακα πνευματικά, τότε οδηγούμεθα στη θρησκειοποίηση του χριστιανισμού, δηλαδή στην ειδωλολατρικοποίησή του. Και αυτό δυστυχώς γίνεται συχνότατα, όταν νοούμε τον χριστιανισμό ως «θρησκεία».
Η παρούσα ζωή εξάλλου, αξιολογείται από το φως του διδύμου παραδείσου/ κολάσεως. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού» συνιστά ο Χριστός μας (Ματθ .6.33). «Προς ετέρου βίου παρασκευήν άπαντα πράττομεν…» λέγει ο Μ. Βασίλειος στους Νέους (κεφ.3) Η ζωή μας πρέπει να είναι διαρκής προετοιμασία για τη μετοχή στον «παράδεισο», δηλαδή στην κοινωνία με το Άκτιστο (πρβλ. Ιωάν. 17.3) Και αυτό αρχίζει ήδη στον κόσμο αυτό. Γι’ αυτό λέγει ο απ. Παύλος: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ 6.2). Κάθε στιγμή της ζωής μας έχει σωτηριολογική σημασία. Ή κερδίζουμε την αιωνιότητα, την αιώνια κοινωνία με τον Θεό, ή τη χάνουμε. Γι’ αυτό τα ανατολικά θρησκεύματα και λατρείες που κηρύσσουν μετενσαρκώσεις, αδικούν τον άνθρωπο. Διότι μεταθέτουν το πρόβλημα σε άλλες (ανύπαρκτες φυσικά) ζωές. Μία ζωή όμως υπάρχει, στην οποία ή σωνόμαστε ή χανόμαστε. Γι’ αυτό συνεχίσει ο Μ. Βασίλειος: «α μεν ουν αν συντελή προς τούτον (=τον βίον) ημίν, αγαπάν τε και διώκειν παντί σθένει χρήναι φαμέν, τα δε ουκ εξικνούμενα προς εκείνον, ως ουδενός άξια παροράν». Αυτό είναι το κριτήριο του χριστιανικού βίου. Ο Χριστιανός επλέγει συνεχώς ό,τι συντελεί στη σωτηρία του. Σ’ αυτή τη ζωή κερδίζουμε τον παράδεισο ή τον χάνουμε και καταλήγουμε στην κόλαση. Γι’ αυτό λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης : «Ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται· ο μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού» (3,18)
Έργο της Εκκλησίας, συνεπώς, δεν είναι να «στέλνει» στον παράδεισο ή στην κόλαση, αλλά να ετοιμάζει τον άνθρωπο για την τελική κρίση. Το έργο του Κλήρου είναι θεραπευτικό και όχι ηθικολογικό-ηθικοπλαστικό, με την κοσμική έννοια του όρου. Η ουσία της εν Χριστώ ζωής διατηρείται στα μοναστήρια, όταν είναι φυσικά ορθόδοξα, δηλαδή πατερικά. Σκοπός της προσφερόμενης από την Εκκλησία θεραπείας δεν είναι η δημιουργία «χρηστών» πολιτών και κατ’ ουσίαν ευχρήστων, αλλά πολιτών της ουράνιας (άκτιστης) βασιλείας. Αυτοί είναι οι Ομολογητές και οι Μάρτυρες, οι αληθινοί πιστοί, οι Άγιοι.
Έτσι όμως ελέγχεται και η ιεραποστολή μας. Πού καλούμε; Στην Εκκλησία-Νοσοκομείο/ Θεραπευτήριο ή σε μια ιδεολογία, που ονομάζεται χριστιανική; Αντί για θεραπεία ζητούμε συνήθως εξασφάλιση θέσεως στον «παράδεισο». Γι’ αυτό ασχολούμεθα με τελετές και όχι με θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια απόρριψη της λατρείας. Αλλά χωρίς άσκηση (ασκητικό βίο, πράξη θεραπείας) η λατρεία δεν μπορεί να μας αγιάσει. Μένει ανενέργητη μέσα μας η απορρέουσα από αυτήν χάρη. Η Ορθοδοξία δεν υπόσχεται ότι στέλνει τον άνθρωπο σε κάποιο παράδεισο ή σε κάποια κόλαση, αλλά έχει τη δύναμη, όπως φαίνεται στα άφθαρτα και θαυματουργικά λείψανα των Αγίων της (αφθαρσία= θέωση), να προετοιμάσει τον άνθρωπο, ώστε να βλέπει αιώνια την Άκτιστη Χάρη και Βασιλεία του Χριστού ως παράδεισο και όχι ως κόλαση.
Διαβάζουμε από την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη:
Τω όντι, την 23 Ιανουαρίου ο κυβερνήτης διώρισεν αυτόν πληρεξούσιον τοποτηρητήν του πολιτικόν και πολεμικόν επί των επαρχιών της Στερεάς Ελλάδος και των εν αυταίς στρατοπέδων. Ο διορισμός ούτος, όπως και αν έγεινεν, ωφέλησε, διότι και τα στρατεύματα εφάνησαν προθυμότερα υπό την αρχηγία του αδελφού του κυβερνήτου, ως δυναμένου και τους αγώνας των ν’ ανταμείψη, και τας ελλείψεις του στρατοπέδου ευκόλως να θεραπεύση, και αι αιτήσεις αυτού προς τον αδελφόν του υπερ της ευοδώσεως της εκστρατείας εισηκούοντο.
Φθάσας ο πληρεξούσιος ούτος εις τον κορινθιακόν κόλπον επί της υπό τον Μιαούλην φρεγάτας, Ελλάδος, ησχολήθη εις την άλωσιν της Ναυπάκτου. Προς επιτυχίαν τούτου αναγκαίον εφαίνετο να κυριευθή πρότερον το εν τω στομίω του κόλπου φρούριον του Αντιρρίου, η άλωσις δε αυτού εθεωρείτο εύκολος, δι΄ήν έπασχαν οι εν αυτώ παντελή σχεδόν σιτοδείαν.
Επί τη ελπίδι ταύτη επλησιάσαν την πρωϊαν της 12ης Μαρτίου προς το φρούριον δια θαλάσσης μεν η Ελλάς και άλλα τινά πλοία, δια ξηράς δε η υπό τον Τσαβέλλαν χιλιαρχία και το υπό τον Χατσή-Χρήστον ιππικόν. Η Ελλάς εκανονοβόλησε το φρούριον σφοδρώς την επιούσαν νύκτα, την δ’επαύριον παρεδόθησαν οι εν αυτώ δια συνθήκης. Η πτώσις του φρουρίου τούτου ηνάγκασε, και η ακριβής διατήρησις της συνθήκης εθάρρυνε τους εν Ναυπάκτω να συνθηκολογήσωσι και αυτοί. ώστε την 18 Απριλίου υψώθη κατά πρώτην φοράν διαρκούντος του αγώνος η ελληνική σημαία επί του φρουρίου εκείνου!
Ο Κόμης Αυγουστίνος Καποδίστριας (1778 – 1857), (πλήρες όνομα Αυγουστίνος Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας) ήταν ο μικρότερος αδελφός του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια. Διετέλεσε κυβερνήτης της Ελλάδας για μικρό χρονικό διάστημα, μετά τη δολοφονία του αδελφού του.)
Kalimera! Gia Sena! * Καλημέρα! Για Σένα! 