Σχιζοφρένια ή ασκητισμός

Κεφάλαιο 6, σελ. 57 και 58 του ‘Σχιζοφρένεια ή Ασκητισμός;» του Ιωάννη Κορναράκη –

Το τραγικώτερο σύμπτωμα της αρρωστημένης ζωής του ανθρώπου της εποχής μας είναι ασφαλώς ο εσωτερικός κι’ ανομολόγητος (μα τόσο φανερός) θρήνος του για τη μοναξιά που βιώνει μέσα στην πληθωρικότητα των βιωμάτων της καθημερινότητος.

Πράγματι. Η μοναξιά είναι σήμερα το πιό μυστικό και ενδόμυχο αλλά συγχρόνως και το πιό περιλάλητο πρόβλημα της ανθρώπινης ψυχής που βιώνει την παντός είδους αφθονία της εποχής μας. Πολλοί μιλούν για το βαθύ αίσθημα μονώσεως ή απομονώσεως που ταλαιπωρεί το σύγχρονο άνθρωπο. Κι’ η ψυχολογική έρευνα, από τη δική της πλευρά, έχει επισημάνει το γεγονός ότι, παρά το κέφι για τη ζωή που μπορεί να εκδηλώνη ένας άνθρωπος, παρά το δραστήριο και δημιουργικό του χαρακτήρα, δεν είναι καθόλου απίθανο να τείνη προς έναν «αυτισμό» μέσα στον οποίο να αισθάνεται μιάν ανυπόφορη μοναξιά. Αν αυτό το δυσάρεστο αίσθημα δυναμώση και εκφρασθή, θα γίνη λόγος για μια «αντιδραστική μελαγχολία» ή «κατάθλιψη».

Αλλά το ιδιαίτερο στοιχείο που πρέπει να προσέξη κανείς στην προβληματολογία της μοναξιάς είναι ότι η «αρρώστια» αυτή δεν θεραπεύεται σε καμμιά περίπτωση με την .. αφθονία! Κι’ εδώ βέβαια δεν πρόκειται μόνο για την αφθονία των υλικών αγαπών, που πράγματι δίνουν πολλές δυνατότητες στον άνθρωπο να βγη έξω από το χώρο της μοναξιάς του (παντοτε κάτω από την ομπρέλλα της παραισθησίας και της ψευδαισθησίας). Την αφθονία την εννοούμε εδώ σαν την πολλαπλότητα της ζωής και την ποικιλία των σχέσεων ή τον πλούτο των βιωμάτων, που προκαλούνται από την κοινωνική φύση και τον πλουραλιστικό χαρακτήρα της σύγχρονης πραγματικότητας. Η αφθονία, οποιουδήποτε είδους ή οποιαδήποτε ποιότητος δεν θεραπεύει την μοναξιά! Αντίθετα, φαίνεται πως την προκαλεί. ‘Οσο ο άνθρωπος κυνηγάει το … «παν» και απομακρύνεται πό την περιοχή του «τίποτα», τόσο περισσότερο εγκλωβίζεται στο μηδενικό χώρο της μοναξιάς.

Συνεχίζεται …